İkfa nedir?

Sesleri, söylenişleri birbirine yakın harflerle kafiye kurma demektir. Daha çok “b-p, c-ç, d-t” harfleriyle yapılan bu tür kâfiyeler, eski şiirde kusur sayılır. Çünkü Klasik Türk şiirinde kafiye kul ak için değil, göz için yapılırdı. Yeni şiirde ve özellikle halk şiirinde, Latin harflerini kullandığımızdan beri ikfâ; artık kafiye kusuru olmaktan çıkmış, neredeyse bir kafiye çeşidi olmuştur.

Aşağıdaki beyitte, sonu yumuşak ge (g) ve ayın (')'la biten iki kelime kafiye oluşturmuştur:

Birdenbire sıyrıldı gözümden çözülen bağ
Bir hâtıranın dağdaki yâdıydı bu menba'

(Faruk Nafiz)

Aşağıdaki iki dizenin kâfiyelenisi de bir ikfa örneğidir:

Ve dağ dağ

Elveda!

(Necip Fazıl Kısakürek)