Bizler yani gündemi sıkı sıkıya takip eden, hemen her konuda bir fikri olan, çağımız bilgili ve bilgiye aç insanları, artık bir şeyi çok iyi öğrendik; hiçbir olay göründüğü gibi değildir, hele de uluslararası ilişkiler ve siyasi faaliyetler söz konusu ise hiç değildir.
Arkalarda bir yerlerde gözle görülmeyen, kulakla duyulmayan bir başka hesap görülüyor ya da götürülüyordur veya hasırların altından su değil muhtelif akarsular geçiyordur.
Bir adım ötesinde, olayda adı geçen küresel emperyalist devletlerden biri olunca, daha bir kulak kabartıp; acaba arkasında neler var, kimlere yine demokrasi götürecek ya da hangi milletin kanını, canını, yer altını ve yer üstünü sömürecekler diye beklemeye başlıyoruz.
Haksız da değiliz! Bütün bu beklentiler su-i zan değil yani, tecrübe ile sabit acı gerçekler…
Önce işgal ediyorlar, can yakıp, malları gasp ediyorlar, şerefleri yerlere atıp, insanları hayattan, bebeleri annelerinden, anneleri ciğerparelerinden koparıyorlar.
Sonra, ya işleri bitiyor ya hesapları değişiyor ve ne oluyorsa çekiliyorlar. Arkalarında yanmış ve yıkılmış bir ülke, hayalleri çalınmış, hayatları karartılmış nesiller bırakıyorlar.
Kara ve kuru topraklar kalıyor geçtikleri yerlerde!
Arada da yer değiştiriyorlar; tıpkı merasını değiştiren vahşi hayvan sürüleri gibi. Hayır, hayvanlara hakaret olmasın şimdi! Onlar sadece doyuncaya kadar yer, bunlar gelecek nesillerinin nesillerine yetecek kadar yeme peşindeler ve doymuyorlar.
Nihayetinde ne olduysa oldu ve Kaşıkçı cinayetinden sonra, pervasız zalimlerin ve vicdansız katillerin büyük bir açığı yakalandı ki; adımları titrek atmaya, kelimelere yuvarlak konuşmaya başladılar. Kibirlerine katran döküldü. Simsiyah korkunç heykeller oldular.
Başkanları da kralları da boynu bükük kaldılar!
Ekonomik hamlelerini durdurdular. Neredeyse her cephede geri adım atmak zorunda kaldılar.
Tabii ki her şeyi açıklamaya bir tek olay yeterli değil, hele de karşımızda şeytanın yeryüzündeki en sadık askerleri dururken!
Tarih “Kaşıkçı Efekti” diye bir şeyler yazacak ve gelecek nesiller tıpkı bizim ‘bir prens öldü diye dünya savaşı mı çıkar’ deyişimiz gibi, ‘bir gazeteci öldürüldü diye Amerika geri adım mı atar’ diyecekler.
Tabii ki bu tek olay her şeyi açıklamıyor ama denklemin bilinen sayısı gibi değerli, elimizdeki en net verilerden biri.
Yarınların ne getireceğini ve yukarıda da bahsettiğim gibi, bu doyumsuz vahşi sürülerin ne yemek istediğini tahmin etmek kolay değil.
Temennim odur ki; onların boşalttıkları alanları, adalet ve merhametle idare edecek ve mazlum halkların yaralarına merhem olacak adımlar atacak birileri doldursun.
Bu toprakların insanları çok acı çekti ve artık biraz sükûnet istiyor. Patlamalardan ve mermi seslerinden; çocukların konuşmayı, büyüklerin gülmeyi unuttuğu bir bölge için daha ne istenebilir ki?
Yarın daha güzel haberler alabilme umudumuzu hiç kaybetmeyelim!
