Hayatının hiç bir karesinde Kur'an olmadan,
Namaz olmadan, dua olmadan,
İyilik olmadan, infak olmadan,
Hakk'ın safında duruş olmadan,
Tüm bunlar varsa da, özünde ihlas olmadan,
Sonra da kulluğun acziyetine bürünüp kibri bırakmadan,
Merhamet libasını giyip, dünya sevgisini kalpten çıkarmadan,
Herkesi iyi, nefsini kötü bilmeden,
Ne böyük(!) adam olduğunu, ne möhim(!) işler yaptığını, düşünürsen düşün,
bir arpa boyu "yol" gidemezsin, asıl varman gereken ulu ufukta,
dedi Bilge..
Ama dedi öteki;
ben şunları yaptım, bunları ettim,
benim dokunuşum, benim fikrim, benim sözüm, benim davranışım, benim iyiliğim, benim eserim, benim şunum, benim bunum.. benim.. benim..
Ben.. Ben.. Ben..
…
Bilesin;
O `ben` putunu kırmadan,
Asla 'İbrahim' olamayacaksın!
Asla!.
Asla tamamlanamayacaksın!
Asla Huzur'a eremeyeceksin!
Kibir gömleğini çıkarmadan,
Riya kirinden arınmadan,
'Uçmak'ın kokusunu bile asla duyamayacaksın!
Asla Rahman'ın (cc) has kullarından sayılmayacaksın!
…
Zilletin girdabında rezilliğe mahkum olmaya gönüllü müsün yoksa?!..
