Yusuf (a) peygamberin “ben nefsimi temize çıkaramam, zira o kötülüğü emreder” (Yusuf 53) dediği hadise, hemen hepimizin farkında olarak ya da olmayarak sürekli tekrar ettiği bir temizlik harekatıdır. Öyle bir temizlik harekatı ki bu; cinayetleri, hırsızlıkları mazur ve hatta makbul gösterir(!) Hak, hukuk, adalet ve merhamet gibi erdemleri unutturur. Daha da vahimi, bir hesap günü olduğunu bile düşündürmez. Kazara aklımıza gelse bile, yaptığımızın gayet normal, helal hatta vacip olduğuna bizi ikna eder de yolumuzdan dönmeyiz.
Bir dalavere ile bir şey elde ettiysek ''zaten o hakkımızdı ve elimizden alınıyordu, biz de onu bir takım hile ve desiseler yoluyla geri almış olduğumuz için herhangi bir vebale ya da günaha girmemiş olduk!'' Şeytan'ın ve nefsin herhalde en ağır bela tuzağı; aslında belki de küçük bir günah iken bu düşüncelerle başımıza bela ettiği, kalbimizdeki imanı da zedeleyen, zulmü ve hak yemeyi normal ve helal göstermesidir.
Şeytan'a çok suç atmayı da bırakmamız gerekiyor, zira o kalplerimize hükmedemiyor. Biz herhangi bir konuyu fikir ve eylem olarak duyulur ve görülür hale getirmeden şeytanın müdahale imkânı pek bulunmuyor. O içimizden gelen kötülük dürtüsünün adı nefis ve bizzat biziz o! Suçu, sorumluluğu başkasına atabilecek hiçbir vebali olmayan biz! Yaptığı her iş için kendimize mantıklı bir açıklama yapabilir yani kendimizi kolayca kandırabiliriz. Kendimizi kandırdığımız her konuda çevremizi de bir şekilde ikna edebiliriz. Birileri bizi faziletli ve muttaki bir kul, erdemli bir insan ya da muhteşem biri olarak görebilir. Ancak iman sahibi her kalp bilir ve ikrar eder ki, bu mazeret ya da bahanelerin ahirette bir karşılığı olmayacağı gibi, insanların bizim nifak ya da riyalarımızla yönlendirilen zanlarının da bir değeri olmayacaktır.
Ömer bin Hattab (r.a.)’ın ölüm anının yaklaştığını hissettiğinde, başını dizinde tutmak isteyen oğlu Abdullah (r.a.)’a söylediği gibi; “orada işler bizim sandığımız gibi değil, bırak dünyadan yüzü yerde biri olarak ayrılayım.”
Orada işler sandığımız gibi değil arkadaşlar! Bizi alkışlayanlar orada olmayacaklar, olsalar da bırakın alkışı, umurlarında olmayacağız. Bizi sürüyerek feryatlarla cehennem götürseler, kimsenin kılı kıpırdamayacak zira herkes kendi derdinden başkası ile ilgilenmeyi aklına bile getirmeyecek.
Annenin evladından yüz çevireceği yerde kimden ne beklenir? Kendimizi aldatmanın alemi yok! Neyi, neden ve kim için, hangi amaçla ve ne elde etmek için yaptığımızı kendimiz çok iyi biliyoruz. Ve belki de çoğu zaman unutsak da Allah (cc) biliyor! Birilerinin hatırı için ya da kalabalıktan utandığı için verilen sadakadan ne bekleyebilir insan? Ayıp olmasın diye gösterilen tevazu, kalplerdeki kibrin hesabını nasıl örter? İnsanlar bize saygı gösteriyor diye bu durumun, onların insana, imana ve İslam’a hürmetinden değil de kendimizdeki bir marifetten olduğunu sanmamızdan daha vahim bir son olabilir mi? Malını kendine ait zanneden Karun’un felaketini de, alemin ilahı olarak kendini göre Firavun’un sonunu da hepimiz biliyoruz. Sorun şurada ki, kendimizi ve halimizi hiçbir şekilde onlarla tartmıyoruz. Bakalım ''ne kadar Karun veya ne kadar Firavun’uz bir görelim'' demiyoruz. Karun olmak için illa mülkünün anahtarlarının taşınamaz hale gelmesi gerekmediği gibi, Firavun olmak için meydana çıkıp, ''ben sizin Rabb'İnizim'' diye bağırmaya da gerek yok. Onlar uç örneklerdi. Şimdi her birimiz malının Karun’u, mülkünün Firavun’u olma tehlikesi ile yaşıyoruz.
Kur’an bize, bir gün süper zengin oluruz ya da bir gün kral oluruz diye, Karun ya da Firavun örneklerini anlatmıyor. Böyle bir Karunlaşma ya da Firavunlaşma potansiyeline kendi çapımızda hepimiz sahip olabiliriz diye anlatıyor. (Allahu a’lem)
Eğitim rehberlerinin söylediği gibi, potansiyelinin farkında olan bir öğrencinin başarı şansı daha yüksek arkadaşlar. Samimiyetle kendini ve amellerini tartan, kendi hakikatini görecektir.
