Alacağın olsun Yedi Tepe! Sana olan aşkımı zelil ettin tepe tepe! Böyle miydi kavlimiz? Sevdanın
hükmünü icra etmesini beklerken, yâd-ı yaban kesildik ansızın! Canân ne bilsin efkârını, üç öğün beş vakit
canânsızın!
Boğazın lacivert sularında yüzdürdüğüm ümit taşıyan kayıklar... Sanma ki hâlâ aynı ilân-ı aşkı sayıklar!
Gözlerimdeki ışıltıyı, Salacak'ta düşürdüğümden beri öfkeyle parıldar yakamozlar. Silüetine hançer misali
saplanmış gökdelenler kadar yabancıyız artık. Koca Atsız'ın "Yolların Sonu"nu yazdığı o ânı misafir eder
gibiyim. Haczedilmiş Üsküdar Meydanı'nın, çıkmaz bir leke misali göğüslediği keder gibiyim. Bir yanım
tutuğu kalsa da bu giriftleşen sevdanın... Bilinmedik diyarlarda vurulup düşmek için atlanan akıncılara eş
bir halet-i ruhiyeyle gider gibiyim!
Gönderilmemiş mektupları yakarak ısınmaya çalışan hislerim... Avuçlarımda dua ve sabır biriktirdiğim
seherlerde çalkalanırken... Gözlerini, gözlerime çok görüşünü hazmedemem!
Fatih Camii avlusunda, Baki'nin hatırasını yâd eden kediler! Halime hazin hazin bakıp sadece "miyav!"
dediler. Sen! Kediler kadar dahi umursamadın hicranımı. Sevilen olmanın verdiği cüretle, dirilttin ölmeye
yüz tutmuş perişanımı!
Âsitane! Ele güldüğün kadar bile yârine gülemedin. Diz dize hasretin güneşi kavururken özümü, son
tahlilde sevenimdir deyip gölgelemedin. Buruk günbatımlarında depreşen bir yara gibi kanarken,
kendimden geçtim de kaç defa, bir kez olsun müşfikçe silkelemedin! Şimdi kabahat koltuğunu işaret eder
gibi daraltma havsalamı... Kaç çivinin izi var hayal tuvalinde bilinmez? En istemsiz fırça darbesi dahi
silinmez! İçinden çıkılmaz bir hale düştük seninle İstanbul...
Çözümsüz problemler taşır kanatlarında martılar! Bu merhametsiz yükü nasıl tartsın tartılar? Öyle zayıf,
öyle güçsüz, öyle kifayetsizim ki; Şair Nedim misali firari olmak, göz kırpıyor ısrarla! Hadi İstanbul,
zorlaştırma... Ağlayacağımı bile bile "güle güle" de, beni Allah'a ısmarla!
Tebdil-i mekân mümkün de... Tebdil-i sevda ne mümkün! Sus İstanbul... Konuşma! Gönlümü çeldirmesin
yine çünkün!
