General Patton'un savaş tarihinin en müstehcen o konuşması

“Hepiniz ölmeyeceksiniz, sadece yüzde ikiniz!”

Amerikalı General George S. Patton, 17 Mayıs 1944’te, İngiltere’de, Enniskillen Manor Ground’da Normandiya Çıkartması için son hazırlıklarını yapan Amerikan 3. Ordusu’na seslendiği konuşmada, savaş tarihinin belki de en müstehcen, ama bir o kadar da etkili ve cesaretlendirici konuşmasını yapıyordu. Patton, neredeyse ölümle dalga geçtiği, korkaklığı aşağıladığı ve fütursuz bir dil kullandığı bu konuşmada, adeta savaşı ve savaşmayı kutsuyordu: 

“Erkekler! Amerika’nın savaşın dışında kalmak istediği ve savaş istemediği şeklindeki lakırdılar balondan başka bir şey değil! Amerikalılar geleneksel olarak savaşmayı severler. Tüm gerçek Amerikalılar acıyı ve savaşta çarpışmayı sever. Amerika kazananı sever. Amerika kaybedene hoşgörü göstermez. Amerikalılar korkaktan tiksinir. Amerikalılar kazanmak için oynar.

Bundan dolayıdır ki Amerika asla bir savaş kaybetmedi ve kaybetmeyecek. Hepiniz ölmeyeceksiniz. Sadece yüzde ikiniz, bugün burada, büyük bir savaşta ölmüş olacaksınız. Ölümden korkulmamalı. Ölüm, zamanla, hepimize uğrayacak. Ve her erkek ilk savaşında korkar. Korkmuyorum diyen, Tanrı’nın belası bir yalancıdır. Bazı erkekler korkaktır, evet, ama tıpkı korkak olmayanlar gibi savaşırlar. Ya da canları cehenneme! Gerçek kahraman, korktuğu halde savaşandır. Bazıları ateş altında korkusunu bir dakika içinde, bazıları bir saat içinde yener. Bazılarınınki ise birkaç gün sürebilir. Ama gerçek bir erkek, ölüm korkusunun; onurundan, görev bilincinden, ülkesinden ve erkekliğinden daha baskın çıkmasına izin vermeyecektir.

Ordudaki kariyeriniz boyunca ‘tavuk b… u’ olarak isimlendirdiğiniz talimler hakkında dırdır ediyordunuz. Bunun da, ordudaki diğer her şeyde olduğu gibi, kesin bir amacı var. Amacı, emirlere anında itaat gösterilmesi ve sürekli uyanıklığın sürdürüldüğü bir atmosfer yaratmaktır. Bu her askerin içine işlemelidir. Bir erkek hayatta kalmak istiyorsa sürekli uyanık olmalıdır. Eğer olmazsa, bazı Alman o….. çocukları arkanızdan sinsice yaklaşarak b…tan bir darbe ile işinizi bitirebilir. Sadece bir adam görevinin başında uyuduğu için Sicilya’da bir yerlerde gayet muntazam dört yüz kadar mezar var… Ordu, bir takımdır. Bir takım olarak yaşar, uyur, savaşır ve yer. Bireysel kahraman hikâyesi bir palavradır. Saturday Evening Post için bu türden hikâyeleri yazan herifler, ateş altında savaşma hakkında bir şey bilmiyorlar!

Ordudaki her asker hayatî bir rol oynar. Herkesin yapacak bir işi vardır ve onu yapmalıdır. Her kamyon şoförü, ‘Kafamın üzerinden geçen mermi seslerinden hoşlanmıyorum’ diye düşünse ve kendisini hemen yanı başındaki bir hendeğe atsa ne olur?

Her biri, ‘Milyonlarcasından biriyim. Beni aramazlar’ diye düşünse ne olurdu?

Hepimiz hangi cehennemde olurduk? Ülkemiz, sevdiklerimiz, evlerimizi ve hatta dünya nerede olurdu?

Hayır, şükürler olsun ki Amerikalılar böyle düşünmüyor. Herkes görevini yapıyor ve bir bütüne hizmet ediyor. Ordonattakiler silahları ve bu savaşın devasa silahlarını temin ediyor, bakımını yapıyor ve hareket etmemizi sağlıyorlar. Levazım subayları, nereye gidersek gidelim, çalacak hiçbir şeyin olmadığı yerlere giyeceklerimizi ve yiyeceklerimizi yetiştiriyor. Karargâhtaki herkesin yapacak bir işi var. Asker pisliklerinden hastalık kapmamamız için suyu kaynatan adamın bile!

Hey millet! Unutmayın! Burada olduğumu bilmiyorsunuz. Hiçbir mektupta bundan kesinlikle bahsedilmeyecek. Amerika, başıma ne tür bir bela geldiğini merak edecek. Bu orduya komuta etmem, hatta İngiltere’de bile olmam beklenmiyor. Bırakalım, bunu öğrenecek ilk Tanrı’nın belası, Almanlar olsun. Kafalarını kaldırıp, ‘Ah, yine bu Tanrı’nın belası 3. Ordu ve Patton!’ diye inlemelerini istiyorum. Bu işin bitmesini, bu cehennemden çıkmayı ve o korkak Japonların icabına bakmayı istiyoruz. Eve giden en kısa yol Berlin ve Tokyo’dan geçiyor! Bu savaşı kazanacağız, ama bunu sadece, düşmana, onların şu an olduklarından ve her zaman olacaklarından daha fazla cesur olduğumuzu göstererek yapacağız! Siz erkeklerin, tüm bunlar olup bittiğinde ve bir kez daha evlerinize döndüğünüzde söyleyebileceğiniz önemli bir şey var. Bundan yirmi yıl sonra, şöminenin başında torununuzla oturduğunuzda ve torununuz, size savaşta ne yaptığınızı sorduğunda; onu bir dizinizden diğerine alıp, mahcup bir şekilde öksürerek; ‘Louisiana’da gübre kürekledim’ demek zorunda kalmayacağınız için Tanrı’ya şükredebilirsiniz!”

17 Mayıs 1944