Yıllar önce çekilen Nefes filmindeki "45 saniye" söylemi ve sahnesini hatırladım. Hatırlamama sebep şehit bir uzman çavuşumuzun tabutunun başında, dört yaşındaki kızının elindeki oyuncağını uzatıp "Baba ayıcığımı gördün mü?" sözünü sarf ettiği iç yakan sahneydi. Sahne diyorum evet! Yakıcı gerçeklerin filmleşmesine bir nazire bu ifade...

"Baba ayıcığımı gördün mü?" derken şehidimizin yavrusu, koca bir Erciyes Dağı koptu içimde... Koptu da her zerremle bu acının ve sahipsizliğin altında kaldım. Kızlarıma sarılırken aklımdan hiç çıkmayan o yavrucağa ihanet ediyor gibi hissettim. Artık baba kucağı nedir bilemeyecek o masum küçük kız...

Ayıcığına sarılıp ağlayacak yıllarca... Babasının naaşına veda ederken çekilen görüntülere bakıp aklı erdiği çağlarda... Ne kadar yalnız ve garip kalmışız o gün diye, babasızlığın acısına durdurulmaz bir kırgınlık eklenecek...

"Baba ayıcığımı gördün mü?" diye idrak edemediği o âna ne söylesem kifayetsiz kalacak... Gördü güzel evladım... Şehit baban gördü. Sadece ayıcığını değil... Yalnızlığını da gördü. Garipliğini... Hüznünü... Yarınlarda dişlerini sıkarak, kıymet bilmezlik için dökeceğin yaşları da gördü. Gördü güzel kızım...

Tabutuna sarılan bayrağa sığınıp cevap bulamadığın suallerle pençeleştiğini de gördü. Kırk beş saniyeye sığan(?) ve gelip geçen o an... O an kıyanların taltif edildiğini, kıyılanların ise sıradanlaştırıldığını da gördü. Hepimiz gördük! Araf ehline has boş bakışlarla gördük (mü?).

"Baba ayıcığımı gördün mü?" deyişindeki tokat da kâr etmez bize âh şehit kuzusu... Hamaset değil böyle söyleten... Eski çamlar bardak olmuş gayrı... Umur, hacklenmiş bir his artık... Tükürükle değil amma adını koyamadığımız bir şeyle boğulmak bu galiba...

Affet bizi şehit kuzusu... Milyonluk yalnızlığı sana tattırdık diye... Her şey bu kadarcık işte... Gelmek, gitmek, yok farz edilmek... En nihayet terk edilmek... Kırk beş saniye!