Çıkarın şekillendirdiği bir dünya burası...
Jeopolitik kavramı olsa olsa çıkarlar çerçevesinde yürümenin usul ve erkânı...
Çıkarcılık insanlar için ahlaki bulunmazken, kurumsal bakımdan sıradan bir refleks olarak görülebilir.
En müşahhas kurumsal yapılar olarak devletlerin çıkarlarını gözetmesi ve öncelemesi tabii karşılanır.

Dünyada olup bitenlere çıkar penceresinden bakıldığında herşeyin açık seçik anlaşılabilir olduğunu görmek mümkün... Çünkü çıkarlar duygusal bakış açısını kulak arkası edecek argümanları da temin etme kabiliyetine sahiptir. Kâr-zarar odaklı işleyen çıkar çarkları bir noktadan sonra, herşeyi mübah görmek gibi hüsn-ü kabulden nasipsiz bir hâle savrulabilir. Çıkar hazretlerinin belirleyici olduğu bu zeminde kimsenin kimseden farkı kalmaz.
Kuzuyu kurtla yiyip sonra çobanla birlikte ağlamanın derin stratejisini(?) ballandıra ballandıra anlatmak vizyon sahibi olmak diye de sitayişle pazarlanabilir.
Bitli baklanın kör alıcısı olur atasözünün vurguladığı üzere illa ki alanı ve/veya tasdikleyeni çıkar.
Âl-i menfaat da denir bazen...
Zaten çıkarın büyüklüğü arttıkça hararet de artar.
Uluslararası toplum, çıkarı için savaş yapması gerekiyor ise yapar.
Kırması gerekeni kırar, dökmesi gerekeni döker.
Çıkar humması en tepe noktasına vardı mı müttefik müttefiğinin ciğerini söker! Çıkarlar tatmin noktasında belli bir seviyede elde edildiğinde, meselenin hikayesi makyajlanarak, avcının beyanıyla av olanın kusurları üzerinden inşa edilir. Bunu akademik zeminde tarih bilimi olarak görme imkânı da mevcuttur.

Çıkar için topsuz tüfeksiz savaşlar da vardır.
Medeniyet olarak tarif edilen birikimler, çıkarlara ket vuruyor ise; kültürel sabotajlar eşliğinde ince işçilik söz konusudur.
Bağlı olduğu iskeleden, çaktırmadan halatı kesilen tekne, yavaş yavaş dalgalar marifetiyle açık denize sürükleniverir. Bu dalgaya düşmeyen toplum da neredeyse yoktur. Akıl, gönül ve ruh gibi kodlayabileceğimiz üç müstahkem mevki erozyonlar eşliğinde boşaltıldığında...
Çıkarı işler kılacak malzeme ile doldurulmaya başlanır. İşte tam bu demde kurbağalar tencerede yavaş yavaş haşlanır. Provokatif vıraklamaların bir kıymeti harbiyesi yoktur. Olsa olsa mevcut sahneye fon müziği olarak katkı verir.
Bu kritik noktadan sonra şekilden şekile sokulmak işten değildir. Başkalaşmak maharetlerin en kıymetlisi olduğu için kitlesel(?) kümeleniş de o yönde zuhur eder. Lakin kümeleniş, bir oluşa değil; "bir"den kopuşa hizmet eder. Kopuşun olduğu yerde hoşnutsuzluk baş gösterir ki zamanla yerini kine bırakır.
Çıkar denkleminde öğütüldüğünü fark eden küçük bir grup kin güderken, çıkarını sağlama almak üzere her melaneti (uluslararası ilişkileri yönetme harikuladeliği mi desek?) işleyen odak ise alayını güder. Güdülenmiş bir dünya kimseye hayır getirmez son tahlilde...
Çıkarın yüzü karanlık olduğu için mutlak surette maskesiz gezmez.
Nifaka en müsait taktik, düşman üretmektir haliyle...
Din ve milliyet zemini bu iş için biçilmiş kaftandır keza... Görünür sorunların ardında, görünmez çıkarlar horon teper de kimsecikler duymaz. Kazara duyulursa da çıkar ortaklığı yapanlardan birinin işine öyle geldiği içindir. Yani amiyane tabirle "iki dakika delikanlı" olamazlar. Kalleşliğin kol gezdiği bu senaryo hep döner durur. Oyuncular değişse de oyun değişmez.
Yüksek ruh ve şuur, reel olarak çıkar mevzuunu bir yere kadar kabul ediyor görünse de özünde etmez.
Romantik sıfatıyla "tiye alınmak" pahasına, bu hakikati anmak fıtratın getirdiği bir zarurettir.
Doğrunun icrası mutlaka netice verir. Çünkü papaz her zaman pilav yemez. Dünyada olup bitenlere bu pencereden bakınca, pilav peşinde koşanların birbirlerini yiyeceği günlere ne kadar yakın olduğumuzu söyleyebiliriz.
Burada kadim bir deyimimizi hatırlayarak bağlayalım sözümüzü: Dimyat'a pirince giderken evdeki bulgurdan olmak...
Bakalım dünya sahnesinde kimler bulgursuz kalacak?