Tuhaf tuhaf kimlik ve kişiliklerin zuhur edişi hepimizin malumu... Bu vaziyet zamanımıza has bir tecelli mi? Yoksa eskiden beri olagelen bir hadise mi?

Kibrin gizlisi ve aşikarıyla donanmış insanlar arasında yaşayıp gidiyoruz. Bazen bize dahi bulaştığı oluyor vesselam... Objektiflik denilen kaypak kavramı kendimize siper edip sütre gerisinden eğik atış(!) yapmışlığımız da bir vakıa... 

Herşeyi herkesin bilemeyeceğini unutarak ya da işimize gelmediğinden unutmuş gibi yaparak devirdiğimiz çamların sayısı meçhul çok defa... İşin acı tarafı, bu hoyrat ve can sıkıcı kimliklerle üç öğün beş vakit muhatap olmak zarureti... Sabır rahlesinde en çok okuduğumuz ders, kendini bir cacık(!) sanan bu karikatürize şahsiyetlerle imtihan edilmenin derin hakikati... Bir nevi "bizim oğlan bina okur, döner döner yine okur" hâli... 

Karakter yahut eski tabirle seciye meselesi, büyüyen bir çığ gibi her kulvarda önümüze çıkıyor. Menfaatperestlik normalite artık... Toplumların çatırdamasında en mühim fay hattı "gemisini kurtaran kaptan" anlayışının bizatihi kendisi... Hâlbuki denizin yutamayacağı gemi var mı? Bu hakikati "ölü taklidi" yaparak savuşturanlar elinden bizarız neticede... İki nefes arasına hükmü geçmeyen insanın zavallılığı kibirle dahi perdelenemiyor. 

Liyakat müessesesi işlemeyince; kibir, menfaat ve kıymet bilmezliğe kalıyor meydan... Ondan sonra istenilmeyen, hoş olmayan ne varsa dayanıyor kapıya... Dan! Dan! Dan!

Eninde sonunda, Hak ile meşgul olmayan nefsleri batıl işgal ediyor İmam Şafii'nin dikkat çektiği üzere... Heva ve hevesle zıplayıp kibir oltasına takılan insanın akıbeti ne kadar acı... Allah muhafaza! İnişlerin çıkışı, çıkışların inişi var nihayet... Sadece beşer gözlüğüyle bakılınca, gün bugündür demek kolay... Sevgiyi geçtim, asgari saygıdan bihaber bir kalabalık içinde akıp gidiyoruz. Oysa Şair Baki ne güzel söylemiş: "Baki kalan bir hoş sada imiş gökkubede" Biz bu halimizle sadece boş bir sada olarak geçeceğiz arşivlere(!) bir hatırlayanımız olursa... Eyvah!